Ipak, umesto da zaustavi program, vlada je nastavila dalje. Roditelji su držani u mraku, kao i vođe Inuita i šira zajednica. Što je još gore, eksperiment je već propao – injekcije vakcine* protiv RSV Palivizumaba nisu funkcionisale kako je planirano.

Ali zvaničnici su to sakrili i nastavili da koriste autohtono stanovništvo kao nepoznate učesnike u eksperimentu.

Ovo nije prvi put da kanadska medicinska ustanova koristi autohtonu decu kao zamorce bez pristanka.

Od eksperimenata sa ishranom 1940-50-ih u školama, gde su istraživači namerno izgladnjivali decu starosedelaca da bi proučavali neuhranjenost, do ispitivanja vakcine protiv tuberkuloze na 600 dece starosedelaca u Saskačevanu, gde je skoro 20% umrlo, istorija je već dokazala da su zvaničnici već dokazali da su spremni da žrtvuju domorodačko stanovništvo zbog „nauke.“


„Razlika između kliničkih ispitivanja medicinskih istraživanja i eksperimenata na ljudima je pristanak pacijenata. S obzirom na veoma nejednake odnose moći između medicinskog osoblja i pacijenata, zajedno sa često zbunjujućim jezičkim barijerama, i široko rasprostranjenom percepcijom da mnogi Aboridžini ne bi dobrovoljno prihvatili lečenje, pristanak pacijenata za lečenje se često jednostavno uzimao zdravo za gotovo.” (Luk, M. Odvojeni kreveti, University of Toronto Press, 2016, str. 112)